'Komt een hardloper bij de hardloper'
Leestijd: 4 minuten
Het gaat om wind in je gezicht
Dat allereerste ochtendlicht
Je loopt, je lijkt de enige op aard’
Het gaat om dat je loopt en voelt
Je weet: zo is mijn lijf bedoeld
Het gaat om gratis maar toch zoveel waard
Het gaat om donker, beetje maan
Om ’s avonds laat, maar toch gegaan
De stad die bijna slaapt terwijl jij zweeft
Het gaat om zwoegen (dat komt voor)
Je overwint jezelf, gaat door
Afzet, landing, weten dat je leeft
Het gaat niet om wie de snelste schoen kan kopen
Het gaat, uiteindelijk, altijd, alleen om lopen
Dolf Jansen – Het gaat erom dat je een loper bent
En terwijl ik mij boog over wanneer ik deze webinar (op een later tijdstip, dus niet meer ‘live’) wilde gaan bekijken bedacht ik mij: als ik ‘m vanavond ga bekijken, dan geef ik dus de voorkeur aan iets anders dan mijn alternatieve training voor het hardlopen: mijn fysio-oefeningen en de crosstrainer. Kan wel voor ’n keertje toch?
Hardlopen is meer dan ‘even sporten’. Je gaat niet sporten, nee je gaat hardlopen. Je gaat naar buiten, het liefst de natuur in. Je gaat even je ‘hoofd leeglopen’. Met of zonder hardloopapp: het maakt niet uit hoe laat, maar je gaat.
Je gaat met je eigen uitgebreide gebruiksaanwijzing op zak. Je weet hoe de eerste meters (moeten) voelen, je weet hoe ‘ver’ je schoenen zijn gesleten en je voelt dat je leeft.
En omdat lopen zoveel meer is dan ‘alleen even sporten’, is een loper die níet kan lopen ongelukkig: als een schaatser die ziet dat het ijs nog niet dik genoeg is. Het frustreert en maakt de loper vaak irrationeel denken en handelen.
Continu gaat de hardloper de dialoog met zichzelf aan:
Stijfheid in de kuit?
- Hoort erbij, na een paar minuten is dat eruit.
Hoog in de ademhaling?
- Komt goed, het was een lange dag, even rustig aan beginnen.
Last van de hak?
- Het zijn de nieuwe schoenen.
Alleen soms voert die ‘interne dialoog’ de boventoon. Pijn, gevoeligheid, vermoeidheid, last: het voelt niet goed.
Wat is wijsheid? Doorlopen of stoppen? Hoe zou het komen? Toch te veel gedaan? Té veel aan één kant van de weg gelopen? Tsja, wat nu?
Toch maar even naar laten kijken..
Als fysiotherapeut en fanatiek hardloper zie ik geregeld mede-atleten in mijn behandelkamer. Vanaf de eerste seconde is het de zintuigen op 110% en luisteren. Wat zegt iemand over zijn/haar klachten, maar bovenal: wat zegt de manier van zeggen over zijn/haar copingstrategie, gevoel en ernst en misschien nóg wel belangrijker: wat zeggen de klachten over de hardloper?
En uit ál die verbale informatie, tal van signalen en non-verbale (biomechanische?) informatie dienen wij, als fysiotherapeuten, één conclusie te formuleren. En dat brengt ons bij Denkfysio. Hét vakinhoudelijke opleidingsinstituut voor fysiotherapeuten.
Als fysiotherapeut met een liefde voor het hardlopen zoals Dolf Jansen dat mooi beschrijft, word je zo nu en dan ‘getriggerd’ om te investeren in je kennis en kunde over hardloopblessures en hoe te diagnosticeren en te behandelen.
De ‘webinar’ van Tom Goom georganiseerd door Denkfysio over de ‘Key assessment and treatment principles for an injured runner’, was zo’n scholing. Met als doel om te leren over een raamwerk voor diagnostiek voor een hardloopblessures, hoe dit objectief én subjectief kan worden toegepast in de diagnostiek en vervolgens wat de sleutelprincipes zijn om een hardloopblessure te ‘managen’.
En terwijl ik mij boog over wanneer ik deze webinar (op een later tijdstip, dus niet meer ‘live’) wilde gaan bekijken bedacht ik mij: als ik ‘m vanavond ga bekijken, dan geef ik dus de voorkeur aan iets anders dan mijn alternatieve training voor het hardlopen: mijn fysio-oefeningen en de crosstrainer.
Kan wel voor ’n keertje toch?
Ik zette de webinar aan en ik werd, vanaf de eerste inhoudelijke informatie gelijk geconfronteerd met mijn eigen copingstrategie. Blessurevrij hardlopen gaat over het vinden van balans. Iets wat ik als geen ander weet (zeker gezien het feit dat ik ook al verschillende hardloopspecifieke cursussen bij Denkfysio heb gevolgd), maar tóch schiet het erin. Je blijft een mens en bovenal: je blijft een loper.
Een loper die nou eenmaal veel liever met de wind in het gezicht een rondje loopt in het bos i.p.v. binnen zijn oefeningen doet om niet wéér geblesseerd te raken.
Met frisse tegenzin klom ik toch op de crosstrainer, dan maar met oordoppen in, kijkend via mijn telefoon.
Tom Goom begon met de nadruk op het psychologische: het gaat niet alleen om het hardlopen of de techniek zelf, het gaat om het hele plaatje. Voel je je goed, slaap je goed, eet je goed? Hoe is het op je werk?
Essentiële aspecten die wij als fysiotherapeut niet kunnen vergeten als we een gefrustreerde hardloper (maar in principe iedere cliënt) voor ons hebben zitten.
Ik begon mij steeds beter te voelen met mijn keuze om op de (oersaaie) crosstrainer te stappen.
De presentatie ging verder. Verder over de rol van pijn en belasting, de ‘envelope of function’ en de reactie van (opgevoerde) belasting op pees-, bot- en spierweefsel.
Mijn crosstrainer-training zat er inmiddels op en waar Tom verder ging over de subjectieve en objectieve diagnostiek (met zéér relevante en interessante onderzoekstools die je direct in de praktijk kunt toepassen), startte ik maar met mijn fysio-oefeningen.
Aan de hand van zelfgecreëerde video’s en foto’s namen we met z’n allen specifieke stabiliteit-, mobiliteit-, kracht- en techniekparameters die als risico voor blessures zouden kunnen gelden.
Wat ik vooral opmerkelijk vond was de sloot aan evidentie die klaarblijkelijk beschikbaar is over de zeer gebrekkige relatie tussen statische uitlijning van de onderste extremiteit en hardloopblessures: Q-angle, pronatie en beenlengteverschillen zijn in statische beoordeling dus misschien toch minder relevant dan ik in mijn hoofd had zitten..
We sloten vervolgens af met een vragenvuur voor Tom. Het viel mij op dat de vragen veelal ook vanuit hardloopperspectief gesteld werden: we zijn immers allemaal liefhebbers en we kunnen ons nou eenmaal goed inleven in de geblesseerde hardloper. Maar als we dat té veel doen, dan worden zelfs de meest doorgewinterde hardlopende fysio’s soms irrationeel en raken wij en onze cliënten niet van onze klachten af.. en dan komt de hardloper bij de hardloper.
Dus, wat nu? Het blijft mijn inziens altijd de moeite waard om óók als fanatieke hardlopende-fysiotherapeut, als je denkt dat je ‘de hardloper’ wel kent, je alle hardlooppijntjes wel een keer hebt gehad.. om te blijven investeren in evidence-based scholingen over de door-zo-velen-geliefde-sport.
Want uiteindelijke gaat het erom, dat we lopers zijn.. en dat we dat kunnen blijven.
- Ties van den Hurk